Uitgeput, stinkend naar zweet, maar stijf van de spanning en vol adrenaline zit ik samen met 7 (nu nog) vreemde meiden in een busje aan de andere kant van de wereld. Terwijl Ed Sheeran met ‘’Shape of You’’ keihard door de speakers schalt, en wij fanatiek meezingen, rijd de chaufeur kriskras door het drukke verkeer om ons – godzijdank heelhuids – naar de eerste slaapplek te brengen. Met de bloemenkrans om mijn nek waarmee we op het vliegveld warm ontvangen werden, kijk ik uit het raam en denk bij mezelf; dit is nog maar het begin van een nu al wild avontuur.

Hoe zou je de reis in 1 zin beschrijven? Een heel mooi en bijzonder avontuur om nooit te vergeten! ~ Puck ~

We zitten in een trein. Niet zomaar een trein, zoals de bekende 7 uur(!) durende rit van Kandy naar Ella. Nee, een lokale trein, met lokale mensen. Een groep van zeven witte meiden valt dus nogal op. Helemaal omdat we in de meest felgekleurde doeken gewikkeld zijn, ook wel sarongs genoemd (een traditioneel indisch kledingstuk; wij droegen hem meestal als rok, maar je kunt hem op eindeloos veel manieren knopen en weegt daarentegen niks in je backpack!) Nu toch alle ogen op ons gericht zijn -niet alleen in de trein, o-ve-ral- was het tijd om deze mensen te entertainen (nadat we de lokale muzikant hebben weggeconcurreerd, sorry!). Je voelt hem misschien al een beetje aankomen.. inmiddels kennen we dit nummer woord voor woord. Dus box aan en Shape of you met die banaan! 

Over fruit gesproken: proef het vooral als je hier bent! Verser dan van de lokale markt kun je het niet krijgen; het proeft echt alsof het net uit de boom gevallen is. En omgerekend kost het een paar cent. Elke ochtend aan het ontbijt worden we wakker met de tafel rijkelijk gevuld met fris, zoet en koud gesneden stukjes watermeloen (ik eet het nu terwijl ik dit schrijf..) Vitamine kom je hier dus in ieder geval niet te kort! Eten in het algemeen niet. De lokale bevolking is enorm gastvrij. Zodra je aan tafel zit, wordt er constant toegekeken hoe het eten bevalt en of er nog wel genoeg van aanwezig is. Anders wordt er met alle liefde meer bereid. Het valt me op dat vrouwen meestal degene zijn die in de keuken staan, en mannen de auto (of tuktuk!) besturen. Hoog tijd om daar verandering in te brengen als de feministe die ik ben.

Want om die tuktuks kom je niet omheen. Het is hét vervoermiddel van de Sri Lankaanse bevolking. Je kunt het vergelijken met fietsen in Nederland (zo hebben we het ook aan onze gids -ik zal straks een langer stukje uitwijden over ons top local team- uitgelegd). Ze zijn er in allerlei soorten kleuren en meestal gepimpt met allerlei stickers. Heel vermakelijk om te zien als je onderweg bent. We konden de verleiding al vanaf het begin van de reis niet weerstaan: wij moesten dit ook proberen! Zo gezegd, zo gedaan, want daar gingen we dan. Met mijn rij- en fietservaring in m’n achterhoofd, had ik wel verwacht dat ik zonder problemen net als Mario Kart het eiland over kon scheuren. Maar niets is minder waar, want het ging niet bepaald van een leien dakje. Zonder onze cameraman aan mijn zijde had ik het namelijk niet overleefd. Ik neem de volgende keer toch liever weer plaats op de achterbank van een van die vrolijke, kleurrijke driewielers. En leg liever het lot in handen van een gespecialiseerde local, dan dat van mezelf.. :)

Onze gids stelt het idee voor of we uit een kokosnoot willen drinken. Het idee wordt gecommuniceerd aan de cameraman en doorgespeeld aan de chauffeur (er valt nog wat van de samenwerking tussen ons team te leren!). Enkele minuten later staan we allemaal met een eigen kokosnoot in handen en slurpen we door het rietje het kokosnoot water omhoog. Dankzij de cameraman die de taak van het hakken van de noten op zich heeft genomen -door een enorm hakmes (oke misschien overdrijf ik een beetje) tevoorschijn te halen zijn-  zijn we met z’n allen aan het discussiëren wat we van de smaak vinden. Ik vind de smaak niet al te bijzonder, dus besluit een slokje aan te bieden aan een jongetje dat al een tijdje met grote ogen naar mijn kokosnoot aan het kijken is. Het jongetje neemt niet 1 slokje, maar de hele kokosnoot uit mijn handen en rent ermee terug naar zijn moeder. Met de grootste glimlach die ik ooit heb gezien, drinkt hij mijn kokosnoot leeg. Ik lach nu ook en we zwaaien naar elkaar. 

Welk cijfer zou u Vrijwillig Wereldwijd geven voor het organiseren en begeleiden van deze reis?I

Ik ben altijd erg kritisch, dus ik had graag wat verbeter punten gegeven, maar ik weet het echt niet.
Een dikke 10 ~ ouder van één van de deelnemers ~

Ik voel wat aan mijn voeten. En nee, een voetmassage staat niet op de planning en het zijn ook niet de bloedzuigers uit de jungle die je enkels helemaal leegzuigen (geen zorgen de tourgids is het gewend, hij haalt ze er binnen no-time van af). Maar het zijn de visjes die zich onder mijn voeten bevinden. Allemaal vechten ze om het beste plekje en ik kan je vertellen dat kietelt enorm! M’n voeten voelen achteraf wel zijdezacht en glad. Te vergelijken met het resultaat uit een nivea reclame. Mis dit bezoekje dus niet! Om bij de voetvisjes te komen, staat er eerst een boottocht op je te wachten. Je wordt tijdens de rit omringd met uitzicht op een prachtig mangrovebos.

De mangrovebomen worden vanaf 2015 door Sri Lanka beschermd met behulp van de organisatie SeaCologie; want ze zijn multifunctioneel en extreem essentieel! Het zorgt voor een gezonder zeeleven, want het dient als broedplaats voor veel dieren. Daarnaast kunnen de mangroven tot 50 keer meer koolstof opslaan en zorgen ze voor bescherming tijdens overstromingen aan de kust. Mooi om te bedenken dat al die functies (en nog veel en veel meer!) achter die simpel uitziende bomen met grote wortels schuilen. 

Ik had nog beloofd om een stukje te schrijven over ons top local team! Want wat hadden we toch zonder ze gemoeten? Ze hebben ons van begin tot eind enorm goed begeleid. Vanaf het moment dat we werden opgehaald van het vliegveld, tot het moment van uitzwaaien. Onze gids stond altijd voor ons klaar om met veel enthousiasme over de bijzondere cultuur van Sri Lanka te vertellen. Ondertussen werd er van elk moment een foto vastgelegd door onze persoonlijke cameraman en heeft de chauffeur ons altijd veilig van A naar B gebracht met de partybus. En dat inclusief de nodige plaspauzes en bezoekjes aan de drogist (want reken er maar op dat je darmen van slag zullen zijn door het eten dat ze moeten verteren;)

Iedereen van het top team, nogmaals bedankt voor deze onvergetelijke ervaring!

En dat brengt mij ook tot het einde van mijn verhaal. Ik kwam er al snel achter dat het een onmogelijke opgave is om alle details van de reis te delen, dus mocht je enthousiast zijn geworden over wat je tot nu toe gelezen hebt, en denk je: dit moet ik zelf meemaken! Dan kan ik je echt aanraden om zelf mee te gaan met de jongeren vrijwilligersreis, samen met Vrijwillig Wereldwijd!

 ~ Ides van der Meulen ~