Mijn ouders zwaaien mij uit in de luchthaven. Ik, met tranen in de ogen en knikkende knieën, maar tegelijk zo enthousiast om mijn grote avontuur aan te gaan. Ik was nog nooit alleen buiten Europa geweest en vond het uiteraard enorm spannend. Hoewel ik al maanden bezig was om me voor te bereiden, kwamen nu pas al de vragen in mij op. Waarom wou ik dit nu weer doen? Wat stond mij te wachten? Wat als de mensen niet leuk zouden zijn?

De spanning verdween echter snel eenmaal ik aankwam in Zuid-Afrika. Meteen viel mij de vriendelijke en relaxte sfeer op. Deze vriendelijkheid en het ontbreken van gejaagdheid waren een rode draad doorheen mijn twee maanden vrijwilligerswerk: nauwelijks stress en iedereen die elkaar goeiedag zegt en vraagt hoe het met je gaat, heerlijk. Hier kunnen we in België en Nederland nog wat van leren.

Ik zag veel, leerde veel en maakte veel mee!

De eerste twee weken werkte ik in Vista, een boeiende en groeiende organisatie die zich inzet voor dakloze mensen en mensen met een verslavingsproblematiek. Een plaats waar iedereen, ongeacht zijn achtergrond, zich thuis voelt en waar ze hun leven terug kunnen opbouwen. Terwijl de volwassenen in het centrum werkten, werkte ik overdag met de kinderen, samen met twee andere vrijwilligers. Aangezien het schoolvakantie was, begeleidden we vooral leuke uitstapjes, activiteiten en speelden we allerlei spelletjes met hen. Op deze manier leerden we de kinderen, samen met hun cultuur en achtergrond, beter kennen.

Daarna werkte ik gedurende zeven weken in de GJ Louw Primary School, een lagere school in een van de townships van Port Elizabeth. Daar werkte ik met de andere vrijwilligers een anti drugs campagne uit met de oudste kinderen van de school. Daarnaast gaf ik sociale vaardigheidstraining en leesondersteuning in kleine groepjes. Op deze manier konden we iets “extra” doen voor de kinderen en konden we het harde werk van de leerkrachten wat verlichten. Tijdens de zeven weken bouwde ik een erg goede band op met de directeur, de leerkrachten en de leerlingen. Zo goed dat ik ze nu mijn Zuid-Afrikaanse familie kan noemen. Ik zag veel, leerde veel en maakte veel mee, zowel positieve als negatieve dingen. Ik leerde veel bij over de verschillende culturen, talen en gewoontes. Ik ervaarde de grote ongelijkheid die nog heerst in Zuid-Afrika. Ik leerde op een heel andere manier kijken en lesgeven. Maar ik zag en ervaarde vooral hoe een mooi land Zuid-Afrika is, met zoveel mooie en lieve mensen die mij vanaf de eerste dag warm verwelkomden.

5 oktober 2018, 8u30, Zaventem: mijn ouders (nog niets veranderd) staan me op te wachten in de luchthaven. Ik, opnieuw met tranen in de ogen, omhels hen. Ik besefte dat mijn avontuur nu definitief voorbij is. Toen ik aankwam in Port Elizabeth wist ik nog niet goed wat te verwachten en was ik nog wat onzeker. In het begin moest ik dan ook af en toe zoeken naar de manier waarop ik mijn steentje het best kon bijdragen. Maar ik ben zo blij dat ik dit gedaan heb en ik zou onmiddellijk opnieuw vertrekken.

Ik ben Vrijwillig Wereldwijd en de organisatie in Zuid Afrika en de andere vrijwilligers in het vrijwilligershuis erg dankbaar voor de fantastische ervaring en de kansen die ik heb gekregen!

~ Esther Tachelet ~