Ghana! Wat een land. Eén pagina is eigenlijk veel te weinig om alle mooie, toffe, leuke, maar soms ook hele heftige dingen die ik heb gezien en meegemaakt te beschrijven. Van de bijzondere, maar vooral verrassend gezellige feestdagen met mijn mega lieve gastfamilie tot de onwijs gave projecten.

Heel langzaam drong het tot me door hoe ontzettend creatief het ziekenhuispersoneel hier was.

Het eerste project waar ik meehielp, was in het ziekenhuis. De eerste paar dagen op de kinderafdeling heb ik vrij weinig gedaan, omdat ik echt even tijd nodig had om te zien hoe alles hier werkte – en omdat het personeel natuurlijk ook even aan mij moest wennen. Heel langzaam drong het tot me door hoe ontzettend creatief het ziekenhuispersoneel hier was. Regelmatig werd er een soort stoelendans gedaan met de bedden, omdat er meerdere kinderen waren die om de beurt gebruik moesten maken van de enkele zuurstoffles die aanwezig was. Er werd een kapot geknipte infuusslang gebruikt als stuwband en als er geen geld was voor zalf, werd er honing gebruikt.

De hele afdeling lag standaard vol, en het leek wel alsof er iedere dag meer kindjes bijkwamen dan dat er naar huis mochten. Het was dan ook geen unieke situatie dat er kinderen bij hun ouders op schoot lagen op een plastic stoel, of dat er meerdere kinderen bij elkaar in bed lagen. In het begin heb ik me vooral beziggehouden met het aandacht geven aan kindjes die veel alleen zaten, en af en toe rondjes lopen met kinderen die dat konden. Ouders waren hier vaak erg blij mee, omdat ze dan heel even konden rusten of wat eten konden halen, maar het ziekenhuispersoneel vond dit erg grappig.

Al met al heb ik een onwijs toffe tijd gehad en ga ik iedereen en alles enorm missen.

Ze zijn hier alleen gefocust op de behandeling en niets anders. Ergens tijdens mijn tweede week in het ziekenhuis viel het me op dat veel kinderen lange tijd – soms bijna twee weken! – met hetzelfde, vaak erg vieze en slecht afgedekte infuusje in hun hand zaten. Omdat iedereen hier op zijn eigen manier werkt zonder echte richtlijnen, en ik dit soort dingen dan ook eigenlijk niet zo snel zag veranderen, heb ik er in het begin niet echt iets over gezegd. Maar ik ben wél, samen met een hoofdverpleegkundige die het met me eens was, infuusjes gaan schoonmaken.

Vervangen was geen optie – daar was niet genoeg geld of materiaal voor. Toen op een gegeven moment het afdelingshoofd naar me toe kwam en vroeg of er iets was wat ze in Nederland anders zouden doen op de afdeling, heb ik hem wel verteld over de infuusjes. Toen heeft hij meteen alle verpleegkundigen bij elkaar geroepen. Inmiddels is het – hopelijk nog steeds – een standaard dagtaak geworden dat alle infuusjes worden gecontroleerd en schoongemaakt! Dit voelde dus echt alsof ik iets had toegevoegd, wat supertof was.

Aan het eind van mijn tweede week begon ik ook op de Kids Active School. Vanuit Nederland had ik een koffer met materialen ingezameld en meegenomen voor de EHBO-post. Omdat er vanwege de vakantie nog niet zoveel kinderen waren, kon ik rustig het kamertje opruimen en al het materiaal uitzoeken.

Toen de kinderen uit het dorp doorhadden dat ik daar was, kwamen er steeds meer kids. Ik heb een aantal middagen na het werk heerlijk zitten buitenspelen met de kinderen uit het dorp onder de grote mangoboom.

Ik heb geen idee meer hoeveel wondjes ik voorbij heb zien komen, maar het waren er in ieder geval héél veel.

Toen de school weer begon, kwamen er nog veel meer kinderen – en dus ook nog veel meer wondjes. Ik heb geen idee meer hoeveel wondjes ik voorbij heb zien komen, maar het waren er in ieder geval héél veel. Daar waar het natuurlijk erg “leuk” en leerzaam was om medisch bezig te zijn, vond ik het ook ontzettend leuk om bezig te zijn met de kinderen die eigenlijk niks mankeerden, maar gewoon even een beetje extra aandacht nodig hadden.

Al met al heb ik een onwijs toffe tijd gehad en ga ik iedereen en alles enorm missen.

~ Jessie Buitenhuis ~