In vergelijking met vele andere mensen ter wereld leef ik in luxe: ik heb eten en drinken, een woonplaats, ik ben naar school geweest, kan kledij kopen … De enige reden waarom dat zo is, is omdat ik het geluk heb in België geboren te zijn en niet in een derdewereldland. Vrijwilligerswerk gaan doen, was voor mij een logisch gevolg uit deze vaststelling; ik wou mensen helpen die enkel en alleen omdat ze op een andere plaats ter wereld geboren zijn, minder kansen krijgen dan mij. Daarnaast was ik ook enorm nieuwsgierig om te ervaren hoe het dagdagelijkse leven er aan toe gaat in een totaal andere cultuur.

Ik heb les gegeven in het Judah Mahama Vocational Centre in Tamale, een stad in het noorden van Ghana. In dit centrum worden meisjes tussen 12 en 22 jaar opgevangen die om verschillende redenen niet meer bij hun familie terecht kunnen. Judah Mahama ligt in het rustige platteland rond Tamale. Er is een slaapzaal met bedden, een opslagplaats voor eten, een wasplaats, een kookhoek in open lucht, een klaslokaal, een naaiatelier, een gebedsruimte en er zijn velden rondom de gebouwen waar gewassen geteeld worden. In de voormiddag geven vrijwilligers lessen Engels, rekenen, gezondheidsopvoeding, knutselen, sport … aan de meisjes. Daarnaast leert een Ghanese vrouw hun kledij maken.

Aangezien ik in België aan dezelfde leeftijdsgroep Nederlands en Frans geef, was de essentie van wat ik in Ghana gedaan heb, niet heel anders dan mijn dagdagelijkse bezigheid. De omstandigheden waarin ik daar les gegeven heb, zijn echter zo verschillend van de Belgische standaard dat mijn vrijwilligerswerk een uitzonderlijke ervaring is geworden. Doordat het project volledig afhankelijk is van giften, is het educatief materiaal en de infrastructuur tot een minimum beperkt. Wat in Europa als een evidentie wordt gezien, is in Ghana een verre droom. Er is niet voor elke leerling eenzelfde handboek en werkschrift, noch een pennenzak vol schrijfgerief. In het lokaal is er geen computer en beamer, maar enkel een met bord verf op de muur geschilderd bord. De meisjes kunnen zitten aan twee picknicktafels, maar daar kunnen ze niet allemaal rond, waardoor sommigen al zittend op de grond les volgen.

Deze klassituatie was enerzijds enorm confronterend: sommige meisjes konden amper lezen, schrijven en tellen, terwijl dezelfde jongeren in Europa al over een arsenaal aan kennis beschikken. Anderzijds geeft dit je bakken energie om deze meisjes iets bij te brengen. Bovendien krijg je er enorm veel voldoening van. Als we ’s morgens op Judah Mahama aankwamen, klonk enthousiast “Goodmorning, Miss!” en ik merkte bij velen vooruitgang, ook al heb ik er ‘maar’ vier weken les gegeven.

Door in Afrika gewerkt te hebben, besef ik nu eens zo hard hoe druk wij ons in Europa soms maken om pietluttigheden. Wij mogen oprecht dankbaar zijn voor alles wat we zomaar in onze schoot geworpen krijgen en moeten dringend wat minder stress krijgen van dingen die niet verlopen zoals wij het willen. Het leven nemen zoals het komt… ook als een kip met haar kuikentjes plots je klaslokaal binnen gewandeld komt …

Met Vrijwillig Wereldwijd krijg je de kans om goed begeleid en met veel eigen inbreng aan vrijwilligerswerk te doen.

~ Caroline Robberechts ~

Leeftijd: 28 jaar
leerkracht talen in het secundair onderwijs